De terugreis

Op 15 juni, precies een maand na ons vertrek te Oostende, vatten we de terugreis aan.
Eerst moeten we wel terug naar Klintholm, onze springplank naar het Duitse vasteland. De tocht begint kalm, maar rond de middag trekt de wind stevig aan en bouwt de zee zich tot onaangename hoogtes op. Jerom den autopiloot kiest juist dit moment uit om te protesteren over sleet. Tot twee keer toe wipt hij van zijn pinnetje en maakt aldus dat Zwerver een flinke zwieper maak. Ik kan hem overtuigen goed te blijven werken, door het kopje te vervangen door dit van de reservepiloot en door hem te beloven dat hij een gloed nieuw kopje krijgt van zodra we een scheepswinkel vinden.
We zijn blij als we rond vier uur de haven kunnen binnendraaien. Ook nu weer bekomen we met een irish coffee in het plaatselijke restaurant – staminees zijn hier niet te vinden. We zijn niet van plan hier een gewoonte van te maken, zunne.
’s Anderendaags gaan we met de fiets naar Mons Klint, een prachtig museum over het ontstaan van de krijtrotsen en met schitterende 3D films over de voorhistorische dieren die hier voorkwamen.
Bij terugkeer in de haven vernemen we dat het morgen gaat loeien – Denemarken wil ons nog een extra dagje houden.